Historia szkoły sięga początków odrodzonej Polski. W archiwum szkolnym znajdują się dokumenty świadczące o istnieniu szkoły od 1919 roku. Była to Publiczna 7-kl. Szkoła Powszechna w Woli Wiązowej gm. Dąbrowa Rusiecka.

W tym czasie dzieci uczyły się w mieszkaniach wynajętych u gospodarzy, a długość nauki dziecka była uzależniona od statusu materialnego rodziny. Z zachowanych źródeł wynika, że pierwszym kierownikiem szkoły był Edward Kawecki i pracowało z nim dziesięciu nauczycieli. Szkoła współpracowała z organizacjami znajdującymi się na terenie wsi, były to: Kółko Młodzieży Wiejskiej, Kółko Rolnicze Nowa Wola i Kasa Stefczyka. Oprócz tego we wsi istniało Stowarzyszenie Młodzieży Polskiej i Kółko Rolnicze CTR Wola Wiązowa.

W latach 1926 - 1935 kierownikiem szkoły był Mieczysław Mędelski. 11 listopada 1928 roku bardzo uroczyście obchodzono dziesiątą rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę. Nie mniej uroczyście obchodzone były imieniny marszałka Józefa Piłsudskiego oraz rocznica ogłoszenia Konstytucji 3 Maja. Podczas tych wszystkich uroczystości nie zabrakło pieśni i innych akcentów patriotycznych.

Warunki nauki były bardzo trudne, brakowało podręczników, zeszytów, uczniowie często z powodu złych warunków atmosferycznych nie uczęszczali do szkoły. Na początku 1929 roku w szkole założono Koło Młodzieży Błękitnej, które miało za zadanie szerzenie abstynencji wśród młodzieży poprzez organizowanie spotkań i pogadanek. W roku szkolnym 1934/35 kierownictwo szkoły przejął Wacław Stanisław Lipiński i piastował je aż do wybuchu wojny. Przed wybuchem II wojny światowej w miejscu, gdzie teraz znajduje się szkoła, stała drewniana remiza strażacka. Spłonęła i podejrzewano, że została podpalona, aby na tym miejscu zbudować szkołę. W 1938 roku rozpoczęto budowę i w styczniu 1939 r. uczniowie po raz pierwszy zasiedli w ławkach w nowym budynku. Co prawda wykończone zostało tylko piętro, ale warunki były nieporównywalne do poprzednich: duże, widne klasy i przestronny korytarz.

W okresie przedwojennym, w różnym czasie, uczyli następujący nauczyciele:
Wacław Stanisław Lipiński, Irena Fałkiewiczówna, Maria Sułkowska, Monika Sarnecka, Henryk Piechurowski, Karol Przesmycki, Stanisława Mędelska, Mieczysław Mędelski, Bronisława Wodzińska, Władysław Wodziński, Franciszek Klimżyński, Zofia Pidsadoczna, Monika Sałacińska, p. Trawkowska, Helena Cepińska, Bonifacy Józefowicz, Marian Sałaciński, Stefan Bladowski, p. Widziunas, Władysław Stępień, Helena Rakowska, ks. Kazimierz Rusin, ks. dr Leon Łomiński.

Wybuch wojny przerwał zajęcia i od świąt Bożego Narodzenia 1939 r. lekcje zostały wstrzymane. Krótko po świętach budynek zajęli Niemcy i przebywała w nim niemiecka młodzież, następnie pełnił on rolę szpitala, a pod koniec wojny szkoła stała się mieszkaniem dla robotników kopiących okopy. Nieliczna grupa polskich dzieci uczestniczyła w tajnym nauczaniu, prowadzonym przez p. B. Wodzińską.

Po wyzwoleniu w 1945 roku odzyskany budynek wyglądał żałośnie. Najpiękniejszy przed wojną w całym kuratorium gabinet przyrodniczy nie istniał, szyby w oknach szkoły były powybijane, zamki w drzwiach powyrywane, zerowy stan pomocy naukowych, ocalało tylko 37 ławek. To mało, zważywszy na to, że do szkoły zgłosiło się około 500 uczniów. Naukę wznowiono l marca 1945 r., kierownikiem Szkoły Powszechnej w Woli Wiązowej został p. Władysław Wodziński. To on starał się, aby młodzież miała jak najlepsze warunki nauki. Sam szklił okna, zakładał zamki, przerabiał prycze robotników na ławki szkolne.

"W roku szkolnym 1949/50 szkoła tutejsza przy 400 uczniach i dziesięciu klasach posiadała zaledwie 5 sił nauczycielskich." (z protokołu RP 16. II. 51 r.) Wspierali oni kierownika nie tylko w działaniach edukacyjnych, ale wspólnymi siłami i kosztem własnego czasu doprowadzali szkołę do porządku. Tym ludziom niewątpliwie ówcześni uczniowie bardzo wiele zawdzięczali.

W 1947 roku szkoła wypuściła pierwszych absolwentów. Jednak nie wszyscy uczniowie mieli możliwość ukończenia pełnej siedmioklasowej szkoły. Ze względu na trudną sytuacje związaną z czasami wojny i powojennymi często nauka ograniczała się do zdobycia umiejętności pisania i czytania. Do czerwca 1948 r. szkoła była sześcioklasowa. Pierwsi absolwenci klasy siódmej ukończyli szkołę w czerwcu 1949 r.

W 1953 roku uczniowie i nauczyciele uroczyście podpisali Apel Wiedeński, który miał na celu propagowanie pokoju na świecie. W tym czasie koniec roku szkolnego był dla uczniów ogromnym stresem, gdyż odbywały się egzaminy promocyjne i egzamin ukończenia szkoły. Nie wszyscy uczniowie byli do nich dopuszczani. Ci, którzy zakwalifikowali się, sprawdzani byli ze znajomości języka polskiego, historii i matematyki. Egzamin składał się z dwóch części: pisemnej i ustnej, a przeprowadzali go nauczyciele pracujący w szkole.

W 1964 roku siedmioklasowa szkoła podstawowa stała się szkołą ośmioklasową. W 1966 roku bardzo uroczyście obchodzono 1000-lecie Państwa Polskiego. Uroczystości i imprezy towarzyszące odbywały się w ciągu kilku miesięcy Od tamtych lat na terenie szkoły działało harcerstwo, Samorząd Uczniowski, zaczęła działać Szkolna Kasa Oszczędności i Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

W latach powojennych na terenie szkoły (w różnym czasie) działało wiele kół zainteresowań, m.in.: Koło Przyjaciół Zwierząt, Szkolne Koło Odbudowy Stolicy, Szkolny Fundusz Budowy Szkół, Koło Artystyczne, Koło Techniczne, Szkolne Koło Sportowe, Przysposobienie Sportowe, Koło Krajoznawcze Turystyczne oraz organizacji: Towarzystwo Przyjaźni Polsko Radzieckiej, Związek Harcerstwa Polskiego, Zuchy, Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, Liga Ochrony Przyrody, Szkolna Kasa Oszczędności, Samorząd Uczniowski, Polski Czerwony Krzyż, Szkolny Fundusz Budowy Szkół i Internatów, Spółdzielnia Uczniowska.

W 1967 roku p. W. Wodziński odszedł na emeryturę, a rok później zmarł. Żegnany byt bardzo uroczyście przez młodzież szkolną, nauczycieli i całą społeczność lokalną. Po nim kierownictwo szkoły przejął p. Jan Przydacz, a od roku 1970 - Józef Wójcik. Szkoła liczyła wtedy 276 uczniów. Warunki lokalowe pozostawiały jednak sporo do życzenia, szkoła była ciasna, nauka odbywała się na dwie zmiany. W byłym pokoju nauczycielskim umieszczono Szkołę Przysposobienia Rolniczego, której kierownikiem został p. Stefan Tyliński, później jego żona - p. Teresa Tylińska.

Działania osób związanych ze szkołą przez cały czas były nakierowane na poprawianie warunków nauki. W 1971 roku został oddany do użytku budynek mieszkalny dla nauczycieli. Cztery komplety mieszkań przydzielono nauczycielom i ich rodzinom, które otrzymały również do zagospodarowania teren przyległy do domu. Kolejnym przełomowym momentem w dziejach szkoły była decyzja o budowie centralnego ogrzewania. W grudniu 1976 roku z inicjatywy kierownika szkoły Józefa Wójcika dobudowano kotłownię, zaś każdy rodzic kupował jedno żeberko kaloryfera.

W 1978 roku dyrektorem Szkoły Podstawowej w Woli Wiązowej został p. Grzegorz Banasiak i on ukończył tę inwestycję przy wsparciu rodziców oraz działaczy społecznych: Wacława Rojszczaka, Bolesława Syluka, Henryka Sobierajskiego, Franciszka Bieńka oraz Czesława Płuciennika. W związku z dużą liczbą dzieci i rosnącymi potrzebami edukacyjnymi budynek szkolny coraz bardziej stawał się za mały. Poza klasami, ciasnym pokojem nauczycielskim, gabinetem dyrektora i małą kuchnią nie było innych pomieszczeń. 8 października 1985 roku podczas zebrania Komitetu Rodzicielskiego na wniosek dyrektora p. Grzegorza Banasiaka powołano Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły. Przewodniczyli mu Grzegorz Rojek i Wacław Rojszczak. Prace ruszyły w listopadzie 1983 roku, budowano nawet przy silnych mrozach. Na szczególne uznanie zasługuje fakt, że dużą część niefachowych prac wykonali rodzice nieodpłatnie, w lżejszych pracach pomagała młodzież. Budowę prowadzili: mistrz Jan Bogusławski z Dębów Wolskich, po jego przejściu na emeryturę - Jan Moszyński z Bolesławowa, zaś od 1986 roku - mistrz Józef Bieńkowski. W 1985 roku została oddana do użytku część nowego budynku, całość - w 1987 r. Szkoła wzbogaciła się o nowy gabinet dyrektora i pokój nauczycielski, sekretariat, sklepik, bibliotekę, stołówkę, sanitariaty, gabinet lekarski, szatnie i trzy sale lekcyjne z nowym wyposażeniem. W zdecydowany sposób poprawiły się warunki nauki. Do sukcesu przyczyniła się przede wszystkim lokalna społeczność, a również Inspektor Oświaty i Wychowania - Wiesław Szataniak oraz kierownictwo przedsiębiorstwa Kombinatu Budowy Elektrowni w Bełchatowie.

l września 1987 roku w naszej szkole odbyła się Wojewódzka Inauguracja Roku Szkolnego związana z oddaniem do użytku całości zmodernizowanego budynku. Honorowymi gośćmi podczas tej uroczystości byli przedstawiciele władz centralnych, wojewódzkich oraz lokalnych. Było to znaczące wydarzenie w środowisku. Kolejnym przełomowym momentem w historii naszej szkoły (podobnie jak wszystkich polskich szkół) była reforma strukturalna, która miała miejsce w 1999 r. W jej wyniku powstała sześcioletnia szkoła podstawowa i trzyletnie gimnazjum. Z inicjatywy Wójta Gminy Rusiec p. Dariusza Woźniaka i przy pełnej akceptacji społeczeństwa uchwałą Rady Gminy z dnia 28.08.2003 roku został powołany Zespół Szkolno - Przedszkolny w Woli Wiązowej, w skład którego wchodzi przedszkole, szkoła podstawowa oraz gimnazjum. Przyjęte rozwiązanie jest najkorzystniejszym dla uczniów. Baza lokalowa, jaką posiada nasza szkoła, w zupełności zaspakaja jej potrzeby. W wyniku konkursu dyrektorem zespołu został p. Grzegorz Banasiak.